சிலைகளுக்கு வலிப்பதில்லை ஆனால்...

சில நாட்களுக்கு முன் நடை பெற்ற அம்பேத்கார் சிலை உடைப்பு பற்றியும் அதை தொடர்ந்து எழுந்த கலவரங்களும் வலைப்பதிவில் பெரிதான விவாதத்தை ஏற்படுத்தவில்லை, வெகு சில பதிவுகள் மட்டுமே அதைப்பற்றி வெளிவந்தன, இது வழக்கம் போல வெறும் இன்னொரு சிலை உடைப்பு என்றளவிலேயே இங்குள்ள மக்களால் எடுத்துக்கொள்ளப்பட்டதோ என்றும் எண்ணத்தோன்றுகின்றது, ஆனால் இது வெறும் இன்னொரு சிலை உடைப்பு அல்ல, சமூகம் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களுக்கு செய்த/செய்கின்ற அநீதிகளுக்கு கொடுக்கும் விலை, இந்த சமூக அமைப்பு மாறதவரை இந்த மாதிரியான விலைகளை நாம் கொடுத்துக்கொண்டே இருப்போம், இது கலவரமல்ல, இது ஒரு எதிர் கலவரம், சமூகம் தொடுத்த தாக்குதலுக்கு ஒரு சிறிய பதிலடி, பொதுவாக இது மாதிரியான நிகழ்ச்சிகளின் போது வெகுசன ஊடகங்கள் மிக மேலோட்டமான ஒரு செய்தியையும் கட்டுரையையும் அளிக்கும், ஆனால் ஜீனியர் விகடனில் ஜென்ராம் அவர்கள் எழுதிய கட்டுரை ஒரு புதிய கோணத்தை மக்களுக்கு எடுத்து சென்றிருக்கும், அந்த கட்டுரையின் சில கருத்துகளில் எனக்கு மாறுபாடு இருந்தாலும் அந்த கட்டுரையை இங்கே பதிவிடுகின்றேன், ஜீனியர்விகடனில் வெளியாகும் ஜென்ராமின் கட்டுரைகள் மிக ஆழ்ந்த சிந்தனைகளோடும் பிரச்சினையின் உண்மையான காரணங்களையும் பேசுகின்றது. ஜென்ராம் நமது சக வலைப்பதிவாளரான ஸ்டேஷன் பெஞ்ச் ராம்கி அவர்களுக்கு வாழ்த்துகள்.

வெடிமருந்துகள் நிரப்பப்பட்ட கப்பலில் ஒரு சிறிய தீப்பொறி விழுந்தாலே போதும்; கப்பல் எரிந்து சாம்பலாகிவிடும். மகாராஷ்டிர மாநிலத்தில் உள்ள சில தலித் இளைஞர் களின் மனநிலையும் கிட்டத்தட்ட அந்தக் கப்பலின் நிலையில் இருந்திருக்கிறது. அதனால்தான் உத்தரப் பிரதேசத்தில் இருக்கும் கான்பூரில் உள்ள அம்பேத்கர் சிலை சேதப்படுத்தப்பட்ட செய்தி வந்தவுடன், மகாராஷ்டிர மாநிலத்தின் பல நகரங்களில் வன்முறை வெடித்திருக்கிறது. இரண்டு ரயில்கள் தீயிட்டுக் கொளுத்தப்பட்டன. ஏராளமான பஸ்கள் அடித்து நொறுக்கப்பட்டன. கும்பலைக் கலைப்பதற்கு காவல்துறை நடத்திய துப்பாக்கிச் சூட்டில் நான்கு பேர் பலியாகியிருக்கிறார்கள்.


"ஒரு சிலைக்கு ஏற்படுத்தப்படுகின்ற சேதம் பெரும் வன்முறைக்குக் காரணமாகலாமா? பெரும் கலவரத்துக்குக் காரணமாகும் அளவுக்கு சிலைகளுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்க வேண்டுமா?" &நகர்ப்புறத்தில் இருக்கும் பெரும்பாலான படித்த, நடுத்தர மக்களின் கேள்வி இதுவாகத் தான் இருக்கிறது. "தேர்தல் வந்துவிட்டால் பகுத்தறிவு, சமதர்மம், தர்க்க நியாயம் என்ற அனைத்துப் பண்புகளும் காற்றில் கரைந்து காணாமல் போய்விடுகிறது... மக்களுக்கு முக்கியமில்லாத ஒரு பிரச்னையை மிகவும் அவசியமான ஒரு பிரச்னையாகப் பெரிதாக்கி, கொந்தளிக்கும் நிலையை அரசியல்வாதிகள் உருவாக்கி விடுகிறார்கள்" என்ற கருத்தும் அவர்களிடம் பரவலாக உள்ளது. இந்த எண்ணம் தற்போது ஊடகங்கள் மூலமாக சாதாரண மக்களிடத்திலும் படிப் படியாக வேகமாகப் பரவி வருகிறது. இதில் உண்மை இல்லை என்று எப்படி முழுமையாக உதறித் தள்ளிவிட முடியாதோ அதேபோல் இந்தக் கருத்தை முழுமையாக அப்படியே ஏற்றுக் கொள்வதும் இயலாது.

முதலில் சிலைக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்க வேண்டுமா என்ற கேள்வியைப் பலர் முன்வைக்கிறார்கள். சோவியத் யூனியன் சிதறும்போது ஆங்காங்கே இருந்த லெனின் சிலைகள் அப்புறப்படுத்தப்பட்டன. இராக்கில் பாக்தாத் நகரம் அமெரிக்க ஆங்கில கூட்டுப் படையின் கட்டுப்பாட்டுக்குள் வந்தவுடன், சில இராக்கியர்கள் சதாம் உசேனின் சிலையை அகற்றினார்கள். ஆப்கானிஸ்தானில் புத்தர் சிலையைத் தாலிபான்கள் தகர்த்தார்கள். ‘பண்பாட்டுப் புரட்சி’ என்ற பெயரில் காந்தி சிலைகளுக்கு இடதுசாரி தீவிரவாதிகள் குண்டு வைத்தனர்.

சென்னையில் ஓர் ஆட்சியில் அகற்றப்பட்ட கண்ணகி சிலை, அடுத்த ஆட்சியில் மீண்டும் நிறுவப்பட்டது. தாங்கள் வணங்கும் தெய்வங்களின் சிலைகள் சிலருக்கு முக்கியம். அதேபோல சில வரலாற்று நாயகர்களின் சிலைகள் வேறு சிலருக்கு முக்கியம். ஏனெனில், தாங்கள் மானத்துடனும் மரியாதையுடனும் வாழ்வதற்கான அடித்தளத்தை இந்தத் தலைவர்கள்தான் போராட்டங்களின் மூலமாகப் பெற்றுத் தந்தார்கள் என்று மக்கள் அவர்களைப் போற்றுகிறார்கள்.

சிலைகளுக்குச் சேதம் ஏற்பட்டால் கலவரம் வெடிக்கிறது. எனவே சிலைகளுக்கு எந்தவித பாதிப்பும் ஏற்படாமல் காவல்துறை பாதுகாக்க வேண்டியிருக்கிறது. ஒவ்வொரு ஊரிலும் ஏராளமான சிலைகளுக்குப் பாதுகாப்பு அளிப்பது காவல்துறைக்கு கடினமான செயல் என்பதால், சிலைகளை எல்லாம் ஊருக்கு வெளியே ஒரு பொதுவான இடத்தில் வைக்கலாம் என்று சிலர் யோசனை சொல்கிறார்கள். ஆனால், இவர்கள் வாழ்ந்து மறைந்த அரசியல் மற்றும் சமூகத் தலைவர்களுடைய சிலைகளுக்கு மட்டுமே இத்தகைய பரிந்துரையை வழங்குகிறார்கள். அனைத்து மத கடவுள்களின் சிலைகளையோ அல்லது வழிபாட்டுத் தலங்களையோ ஊருக்கு வெளியே ஒரு பொதுவான இடத்தில் கட்டி பாதுகாப்பளிக்கலாம் என்று இவர்கள் பேசுவதில்லை.

கான்பூரில் சேதப்படுத்தப்பட்ட சிலைக்கு மகாராஷ்டிர மாநிலத்தில் ஏன் கலவரம் நடக்கிறது? தொழில்துறையில் வளர்ச்சி பெற்ற இந்திய மாநிலங்களில் மகாராஷ்டிராவும் ஒன்று. இந்தியாவின் பொருளாதாரத் தலைநகரம் என்றழைக் கப்படும் மும்பை, இந்த மாநிலத்தின் தலைநகர். அதிக அளவிலான முதலீடும், தொழில் வளர்ச்சியும், அதிசய உலகங்களும் இந்த மாநிலத்தில் உள்ளன. இருந்தும் இங்கு அவ்வப்போது நிகழும் வன்செயல்கள் இதுபோன்ற வளர்ச்சியைக் கேள்விக்குள்ளாக்குகின்றன. இந்த மாநிலத்தில் உள்ள தலித் மக்கள் தங்களைச் சுற்றி என்ன நடக்கிறது என்பதை நன்றாக அறிந்து கொள்கிறார்கள். சட்டங்கள் எத்தனை வந்தாலும் நடைமுறையில் இன்னும் தாங்கள் மற்றவர்களுடன் சமமாக நடத்தப்படவில்லை என்ற புரிதல் அவர்களுக்கு இருக்கிறது. இந்த அறிவு அவர்களிடம் அடக்கப்பட்ட கோபமாக எப்போதும் கனன்று கொண்டே இருக்கிறது.

கடந்த 2006-ம் ஆண்டு குடியரசு தினத்தன்று மகராஷ்டிராவில் உள்ள ஒரு கிராமத்தின் பஞ்சாயத்துத் தலைவியான சுனிதா பாபுராவ் என்ற பெண்மணியால் அவரது கிராமத்தில் தேசியக் கொடியை ஏற்ற முடியவில்லை. இவர் பிறப்பால் தலித் என்பதே இதற்குக் காரணம். இப்படி ஏற்கெனவே சமூகரீதியாக பல பிரச்னைகளைச் சந்தித்து வரும் தலித் இளைஞர்களிடம், அரசாங்கத்தின் செயலற்ற தன்மை அல்லது அரசாங்கத்தின் ஒருபக்க சார்பு கோபத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளது. இந்த இயல்பான கோபத்தை ஜனநாயகரீதியில் பிரதிபலிப்பதற்கு தலித் மக்களைப் பிரதிநிதித்துவப் படுத்துவதாகச் சொல்லிக்கொள்ளும் அரசியல் தலைமை தவறுகிறது. மற்ற அரசியல் கட்சிகளைப் போலவே தலித் அரசியல் கட்சித் தலைமையிலும் சுயநலமும் சந்தர்ப்பவாதமும் தலைதூக்கியுள்ளன. இதன் காரணமாக தலித் இயக்கம் பல குழுக்களாகப் பிரிந்து நிற்கின்றன. வழிகாட்டுவதற்கு சரியான தலைமை இல்லாத நிலையில், இளைஞர்கள் தங்கள் கோபத்துக்கு வடிகாலாக வன்செயல்களில் இறங்குகிறார்கள்.

மகாராஷ்டிர மாநிலத்தின் நகரங்களில் நடந்தவை மட்டுமே வன்முறை அல்ல. கான்பூரில் அம்பேத்கர் சிலை சேதப்படுத்தப்பட்டதும் ஒரு வன்செயலே. எவ்வளவுதான் நியாயமான காரணங்கள் இருந்தாலும் வன்முறையை ஒரு வழிமுறையாக நாகரிக சமூகம் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது. நியாயமில்லாத நிலைப்பாட்டில் இருப்பவர்களே முதன்முதலில் வன்முறையைக் கையில் எடுக்கிறார்கள். ஒரு சக மனிதனை ஆயுதத்தால் தாக்குவது மட்டுமே வன்முறை அல்ல; அவனை சாதி, மதம், மொழி, இனம், பொருளாதார நிலை போன்ற எந்தக் காரணம் கொண்டும் வெறுப்பதும் வன்முறைதான். அப்படி மனதளவில்கூட வன்முறை எண்ணம் இல்லாமல் இருப்பதே அஹிம்சை தத்துவத்தின் உயிர்நாடி.

மக்கள், சட்டத்தைத் தங்கள் கைகளில் எடுத்துக்கொள்வதை எந்த அரசாங்கமும் அரசமைப்புச் சட்டமும் ஆதரிப்பதில்லை. மிகுந்த நம்பிக்கையோடு மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்படும் பிரதிநிதிகளில் சிலர்கூட ஆளுவோருடன் அணி சேர்ந்து நிற்கும்போது, அவர்களது கவனத்தைத் தங்கள் பிரச்னைகளின் பக்கம் இழுப்பதற்கு வன்முறையைத் தவிர வேறு வழியில்லை என்று கருதி விடுகிறார்கள். ஒருவேளை, வன்முறை மூலம் சமூகத்தில் நீதி நிலைநாட்டப் பட்டாலும் அது அநீதியான முறையில் கிடைத்த நீதியாகவே கருதப்படும். வன்செயலும் கலவரமும் அராஜகமும் யாரால் நிகழ்த்தப்பட்டாலும் அவை கண்டிக்கத்தக்கவையே. ஏனெனில், ஒரு சமூகத்துக்கு வன்முறையால் கிடைக்கும் நன்மை தற்காலிகமானது; ஆனால், அதனால் சமூகத்துக்கு இழைக்கப்படும் தீங்கோ நிரந்தரமானது!