அன்னை சோனியா

எப்பொழுதும் யாரையாவது விமர்சனம் செய்து எழுதியது சற்று அலுப்படைந்து விட்டதால்,
சிலரின் நல்ல பக்கங்களை எழுதலாம் என ஆரம்பித்துள்ளேன்

முதலில் நான் எழுத நினைத்தது காங்கிரஸ் இயக்கத்தின் தலைவி திருமதி.சோனியாவைப்பற்றி

நேற்று சரியென்று நாம் நினைத்தது இன்று தவறாகத்தோன்றலாம்,
நேற்று தவறென்று நாம் நினைத்தது இன்று சரியாகத்தோன்றலாம்,

இதெல்லாம் மனமுதிர்ச்சியாலும் நமது பார்வை விசாலமாவதாலும் என எண்ணுகின்றேன்

அப்படி தவறு என சில காலங்களுக்கு முன் நினைத்து இன்று சரியாகத்தோன்றுவது திருமதி.சோனியாவைப்பற்றிய
எனது எண்ணங்கள்

முதன்முதலில் சோனியா அரசியலுக்கு வந்தபோது இவருக்கு என்ன தகுதியிருக்கு
எதற்காக இவர் அரசியலுக்கு வந்தார்,
இந்தியாவில் பிரதமராக இந்தியாவில் பிறந்த ஒரு இந்தியருக்குகூட தகுதியில்லையா என எண்ணிணேன்

இவர் முதன்முதலாக பாராளுமன்ற உறுப்பினருக்கான தேர்தலில் நின்றபோது
எப்படியாவது இவர் இரண்டு தொகுதிகளிலும் தோற்க வேண்டும் என ஆசைப்பட்டேன்.
அப்போது நான் தீவிர பா.ஜ.க. ஆதரவாளனும் கூட

சோனியா அவர்கள் காங்கிரஸ் தலைமை ஏற்றது சற்று அதிரடியாக இருந்தது என்றாலும்
அது தேவையான ஒரு பிரவேசம் என்பதை தற்போது உணர்கின்றேன்.

திரு.நரசிம்மராவிற்கு பிறகு திரு.சீத்தாராம் கேசரியின் தலைமையில் காங்கிரஸ் கிட்டத்தட்ட
மூர்ச்சையான நிலையிலிருந்தபோது அவரிடமிருந்து காங்கிரசின் தலைமைப்பதவியை கைப்பற்றினார்,

அப்போது கூட அரசியலில் பழம் தின்று கொட்டை போட்ட நரசிம்மராவ் மற்றும் சீத்தாரம் கேசரி
போன்றவர்களாலேயே காப்பாற்றமுடியாத காங்கிரசை இவர் எப்படி தூக்கி நிறுத்தப்போகிறார்?
அதுவும் வெளிநாட்டுக்காரர் என்ற கடுமையான விமர்சனத்தை எதிர்த்து எப்படி அரசியல்
செய்து முன்னேறப்போகின்றார் என்றொரு எண்ணமும் இருந்தது,
அதுமட்டுமின்றி அந்த காலக்கட்டத்தில் திரு.வாஜ்பாயி அவர்களுக்கு ஜென்டில்மேன் என்கின்ற
இமேஜ் வேறு பலமாக இருந்தது,இதையெல்லாம் மீறி என்ன செய்யப்போகின்றார் என்கிற ஆர்வமும் இருந்தது.

முதலில் காங்கிரசிலிருந்து வெளியேறிய தலைகளை காங்கிரசிற்குள் மீண்டும் கொண்டுவரச்செய்தார்,
காங்கிரசிலிரிந்து வெளியேறியிருந்த திரு.அர்ஜீன்சிங்,திரு.மூப்பனார் இன்னும் பலர் மீண்டும் காங்கிரசிற்கு வந்து பலம் சேர்த்தனர்,
ஆகா என்ன இது என்னமோ நடக்கின்றது என சற்று வியந்தேன்,
காங்கிரசின் மிகப்பெரிய பலவீனம் குழு அரசியல்,
மாவட்டத்திலிருந்து மாநிலத்திலிருந்து இந்திய அளவில் கட்சியினுள்ளேயே குழு அரசியல் நடந்து கொண்டிருந்தது,
நரசிம்மராவ் தலைவரெனில் அவருக்கு எதிராக பல குழுக்கள், சீத்தாராம் கேசரியிருந்தால் அவருக்கு எதிராக குழு அரசியல்,
ஆனால் திருமதி.சோனியா தலைமை ஏற்றப்பின் குறைந்த பட்சம் தலைமைக்கு எதிராக இருந்த குழு அரசியல் முடிவுக்கு வந்தது.


அதன்பின் தொடர்ந்து பல மாநிலங்களுக்கு சுற்றுப்பயணம் மேற்கொண்டு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சுற்றுப்பயணம் மேற்கொண்டார்,
முதலில் நேரடியாக மத்திய ஆட்சிக்கு குறி வைக்காமல், மீண்டும் பல மாநிலங்களில் காங்கிரசை அரியனையேறச்செய்ய முயற்சிகள் மேற்கொண்டார், எப்போதுமே கூட்டணி விடயத்தில் காங்கிரஸ் பெரியண்ணன் மனப்பாங்கோடுதான் செயல்படும்,
அந்த நிலையை மாற்றி மாநிலங்களில் விட்டுக்கொடுத்தல் மனப்பாண்மையோடு கூட்டணி சேர்ந்து
பல மாநிலங்களில் ஆட்சியை கைப்பற்றியது காங்கிரஸ்,
இதற்கு சோனியாவின் அரசியல் தந்திரம் மட்டுமே காரணம் என்றால் அது மிகையாகாது.


ஆளும் கட்சியாக இருந்து நரசிம்மராவின் காலத்திற்குப்பின் கிட்டத்தட்ட தொன்னூறு பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களை மட்டுமே
கொண்டு நொண்டியடித்துக்கொண்டிருந்தது காங்கிரஸ் கட்சி, அதன் பின் சோனியாவின் தலைமையிலே காங்கிரஸ் கட்சி 1998ல் தேர்தலை சந்தித்தது, அப்போது நூற்றிருபதுக்கும் மேற்பட்ட பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களைக்கொண்டு நொண்டியடித்தது,
எதிர்கட்சித்தலைவராக சோனியா என்ன செய்யப்போகின்றார்? அதுவும் அரசியலிலே நீண்ட நெடும் காலமாக இருக்கும்
திரு.வாஜ்பேயி, திரு.அத்வானி, திரு.அத்வானி என்ற இரு பெரும் தலைவர்கள் இருந்த அவையிலே எப்படி இவர் தனக்கென ஒரு இடம் பிடிக்கப்போகின்றார் என எண்ணியிருந்தேன், எனது எதிர்பார்ப்பை பொய்யாக்கும் விதமாக அவையிலே சிலம்பம் ஆடிவிட்டார், ஒவ்வொரு பிரச்சினையையும் அவர் முன்வைத்து வாதம் புரிந்தது மட்டுமல்ல ஒவ்வொரு முறையும் அவை சோனியாவின் கட்டுக்குள்தான் இருந்தது. எனக்கு தெரிந்தவரை அவரின் பாராளுமன்ற பேச்சுகளிலே சிறந்தது வாஜ்பேயி அரசின் மீதான நம்பிக்கை இல்லாத்தீர்மானத்தின் மீதான பேச்சுதான்.

அதன் பிறகு மீண்டும் 2004ல் தேர்தல், பாஜக தனிப்பெரும்பான்மையுடன் ஆட்சியமைக்கும் என்ற கருத்துக்கணிப்பு ஒவ்வொரு கட்ட தேர்தலிம் குறைந்து கடைசியில் பாஜக தனிப்பெரும் கட்சியாக மட்டுமே வரும், கூட்டணியோடு கூட அதற்கு பெரும்பான்மை கிடைக்காது என்றனர், தேர்தல் முடிவுகள் வழக்கம் போல கருத்துக்கணிப்புக்கெதிராக காங்கிரஸ் கூட்டணி வெற்றி பெற்றது மட்டுமின்றி காங்கிரஸ் தனிப்பெரும் கட்சியாக வெற்றி பெற்றது, இதற்கு முழு முதற்காரணம் சோனியாவின் அரசியல் தந்திரமும் உழைப்பும் மட்டுமே.

சோனியாவின் கூட்டணி வியூகம், இந்தியா ஒளிர்கின்றது என்கிற சக்தி வாய்ந்த விளம்பர ஆயுதத்தை அவர்களுக்கு எதிராகவே பயண்படுத்தியது இதெல்லாம்தான் நொண்டியடித்துக்கொண்டிருந்த காங்கிரசை மீண்டும் அரியணையேற வைத்தது.







அடுத்ததாக பிரதமர் பதவியேற்பு, அனைவரும் சோனியாதான் பிரதமராக பதவியேற்கப்போகின்றார் என்ற எண்ணத்திலிருந்தனர்,
அப்போது தான் பதவியேற்கப்போவதில்லை, திரு.மன்மோகன்சிங் அவர்களை பிரதமராக்க முன் மொழியப்போகின்றேன் என்ற போதும் அதைத்தொடர்ந்து காங்கிரஸ் பாராளுமன்ற கூட்டத்தில் சோனியாதான் பிரதமராகவேண்டும் என அரங்கேறிய விடயங்களும்
அவர்து வீட்டின் முன் காங்கிரஸ் தொண்டர்களின் போராட்டமும் மிகப்பெரிய நாடகமாகத்தான் தோன்றியது.

ஆனால் எனது எதிர்பார்ப்பை(மட்டுமா?!) முழுமையாக முறியடித்து(?!) திரு.மன்மோகன்சிங்கை பிரதமராக முன் மொழிந்து குடுயரசுத்தலைவரிடம் மனு கொடுத்துவிட்டு வெளியில் வந்தபோது செய்தியாளர்கள் சூழ்ந்தனர், அப்போது மன்மோகன்சிங்கை முன்னிருத்தி தான் ஒரு இரண்டாம் கட்டத்தலைவர் போல் ஒதுங்கி நின்றாரே அந்த கணம் அவர்மீதிருந்த அத்தனை விமர்சனங்கள் அத்தனையும் விலகி என்னளவில் அவர் தற்போதிருக்கும் எந்த தலைவர்களுடனும் ஒப்பிட முடியாத உயரத்திற்கு சென்றுவிட்டார்.

சட்டப்படியாக அவர் இந்தியாவின் பிரதமர் பதவியேற்கத்தடையில்லை, தார்மீகப்படியாக பார்த்தாலும் அவர் தலைமை ஏற்றுள்ள கூட்டணிதான் வெற்றிபெற்றுள்ளது, கூட்டணித்தலைவர்களும் அவர் பிரதமராவதை எதிர்க்கவில்லை, உலகின் மிகப்பெரிய சனநாயக நாட்டின் வருங்கால வல்லரசின் அதிகாரம்மிக்க பிரதமர் பதவிகிடைத்த போது வேண்டாமென்றாரே இந்த மனப்பாங்கை தேசப்பிதா காந்திக்குப்பிறகு சோனியாவிடம் மட்டுமே கண்டேன்.








என்னையெல்லாம் உகாண்டா அல்லது ஏதேனும் ஒரு நாட்டில் அது எந்த நாடாக இருந்தாலும் சரி பிரதமர் பதவி கிடைத்தால் அதுவும் ஒரே ஒரு நாள் கிடைத்தால் கூட ஏற்றுக்கொள்வேன்.

வெற்றிபெற்ற கட்சியின் அரசியல்தலைவர்தான் பிரதமராக இருக்கவேண்டும் என்கிற ஒரு எழுதப்படாத மரபை உடைத்தவர் சோனியா, அரசியலையும் பிரதமர் பதவியையும் பிரித்து ஒரு சிறந்த முன்மாதிரியை உருவாக்கினார் திருமதி.சோனியா காந்தி.

இன்னும் எத்தனை எத்தனை ஆச்சரியங்களை தரப்போகிறார் சோனியா என பார்ப்போம்