வர்ணபேதமும் வாழ்க்கை சுவாரசியமும்

வர்ண வேறுபாடுகள் இருக்க வேண்டும்; ஏற்றத் தாழ்வுகள் இருந்தால்தான் வாழ்க்கை
சுவாரசியமாக இருக்கும் என இராணி சீதை அரங்கில் விவேகானந்தரை சாட்சிக்கு அழைத்து
ஜெயகாந்தன் பேசியதாக படித்தபோது எனக்கு சில கேள்விகள் எழுந்தன.

(ஒரு வேளை ஜெயகாந்தன் இப்படி பேசவில்லையென்றால் இந்த கருத்தை
கொண்டிருப்பவர்களுக்கான கேள்வியாக எடுத்துக்கொள்ளவும்)

சில இடங்களில் ஜெயகாந்தனின் இந்தப்பேச்சுக்கு ஆதரவாக, இதில் உண்மை இருக்கின்றது
என்பதுபோல சில கருத்துக்கள் ஒலிக்கப்படுகின்றன.

''முதலில் ஏற்றத்தாழ்வு இருந்தால்தான் வாழ்வு சுவாரசியாமாக இருக்கும்'' என்பது
சத்தியமான உண்மை..., ஆனால் இதன் பொருள் எனக்கு ஏற்றமும் அடுத்தவனுக்கு தாழ்வும்
என்பதல்ல... எனக்கே ஏற்றமும் எனக்கே தாழ்வும் இருந்தால் தான் என் வாழ்வு
சுவாரசியமாக இருக்குமே ஒழிய எனக்கு ஏற்றம் மட்டுமேயும் அடுத்தவனுக்கு தாழ்வு
மட்டுமே இருந்தால் சத்தியமாக வாழ்வு சுவாரசியமாக இருக்காது...

உயர் சாதி என அழைக்கப்படும் சாதியில் பிறந்து அந்த சாதியில் பிறந்ததற்காக
சமூகத்தில் கொடுக்கப்படும் அத்தனை மரியாதைகளையும் சலுகைகளையும் அனுபவித்துவிட்டு
வர்ணவேறுபாடு இருந்தால் தான் வாழ்க்கை சுவாரசியாமாக இருக்கும் என கூறுபவர்கள்,
தாழ்த்தப்பட்ட அல்லது பிற்படுத்தப்பட்ட, மிக பிற்படுத்தப்பட்ட சாதியில் பிறந்து
பிறப்பால் இழிவுபடுத்தப்பட்டுக்கொண்டு வர்ணவேறுபாட்டு நம்பிக்கையினால் இந்த
சமூகத்தின் அசிங்கமாக பக்கங்களை அனுபவித்தும்,பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் ஏதேனும் ஒரு
சாதியில் பிறந்து இதே வார்த்தைகளை ஜெயகாந்தனாலோ அல்லது வர்ணவேறுபாடுகள் இருந்தால்
மட்டுமே வாழ்க்கை சுவாரசியமாக இருக்கும் என்பதை நம்புகின்றவர்களாலோ சொல்ல முடியுமா?
சொல்லுவார்களா??

இங்கே வேண்டுமானால் ஒரு குறிப்பிட்ட சாதியிலே பிறந்ததற்காக பிறப்பால் சமூகத்தில்
மரியாதை கிடைக்கலாம், ஒரு நிறவெறி பிடித்த அமெரிக்கர் முன்போ அல்லது
ஆங்கிலேயர்முன்போ அல்லது வேறு இனத்தின் முன்போ வர்ணபேதமில்லாமல் இழிவு
படுத்தப்படுவார்கள், அந்த நிலையில் நிறபேதமிருந்தால் தான் வாழ்க்கை சுவாரசியமாக
இருக்கும் என்று அந்த நிறவெறி பிடித்த அமெரிக்கரோ அல்லது ஆங்கிலேயரோ அல்லது வேறு
இனத்தவரோ கூறினால் ஜெயகாந்தனாலோ அல்லது இந்த கருத்தில் உண்மை இருக்கின்றது என
கருதுபவர்களாலோ ஏற்றுக்கொள்ள முடியுமா??

ஒருவேளை ஏற்றத்தாழ்வுதான் சுவாரசியமானது என்பது தனக்கு ஏற்றமும்
மற்றவனுக்குத்தாழ்வும் என்பதாக புரிந்துகொள்ளப்பட்டவர்களை என்னவென்று
சொல்வது...

என்னிடம் உள்ள மிகப்பெரிய பிரச்சினையே பெரியோர்கள், கற்றவர்கள், படிப்பாளிகள்,
எழுத்தாளர்கள் உள்ள சபையிலே எனது வயது, அனுபவம் மற்றும் படிப்பை கணக்கில் கொண்டு
எந்த கருத்தையும் பேசமாட்டேன், எப்போதும் ஒரு பர்வையாளனாக மட்டுமே இருப்பேன்,

ஒரு வேளை ஜெயகாந்தனை நேரில் பார்த்தாலும் இந்த கேள்வியை நான் கேட்பது
சந்தேகமே... ஆதலால் வேறு யாரேனும் அவரிடம் கேட்க முடிந்து கேட்டால் நன்றாக
இருக்கும்...

இதெயெல்லாம் பார்க்கும் போதும் கேட்கும் போதும் தொல்.திருமாவின் "அடங்கமறு அத்துமீறு" என்ற முழக்கத்தில் எள்ளள்வும் தவறில்லை என எண்ணுகின்றேன்...